USA 2015
Tijdens de eerste 4Aviation USA reis van het jaar bezoeken we meestal het westelijk gedeelte, Arizona en Nevada. Dit jaar was geen uitzondering. Hoofddoelen waren de Red Flag oefening op Nellis AFB en vliegshow op MCAS Yuma.
Op dinsdag 24 februari 2015 om 09.15 uur afgesproken op Schiphol. Van de 16 deelnemers van deze trip was er al één in de States en drie vlogen vanuit Duitsland naar London-Heathrow. De vlucht naar Heathrow liep voorspoedig en al snel waren we compleet en kon de reis naar Phoenix IAP aanvangen. Dit keer vlogen we weer met de good old B747 van British Airways. Na een voorspoedige vlucht zijn we aan het begin van de avond in Phoenix aangekomen. De bagage en drie busjes waren snel opgepikt en we gingen naar onze eindbestemming van de dag; ons hotel in Tucson.
Op woensdag 25 februari op tijd eruit omdat normaliter het 162nd FW al vroeg begint met vliegen. Het was mooi weer dus we hadden er zin in. Helaas had het 162nd FW deze week avondvliegen met als gevolg geen F-16’s. Wel ging er een NV ANG C-130H weg. Onder de sheds zagen we de Iraakse F-16’s staan. Omdat er toch geen F-16’s vlogen besloten we om te verkassen naar de landing op Davis Monthan AFB. Dit was een goede keuze want hier vlogen ze gelukkig wel. Het Pima Museum en de AMARG-tour is door aantal leden van de groep gedaan en de groep was weer compleet aan het einde van de middag in de landing op Davis Monthan AFB. De wind was inmiddels gedraaid en men vloog vanaf de Pima-zijde. Hoogtepunten waren de binnenkomst van diverse P-51’s, twee F-22A’s van Langley, drie F-16’s van Shaw, diverse 162nd FW Vipers die overkwamen en een C-5A die voor zijn laatste vlucht binnenkwam (deze was voor het 309th AMARG bestemd). Ook de lokale A-10’s vlogen lekker samen met 8 van de 10 Maryland ANG A-10C’s die hier tijdelijk stonden. De vele warbirds, beide Raptors en het trio Vipers waren in verband met Heritage Flight kwalificaties dit weekend.
Donderdagmorgen (26 februari) weer begonnen op Tucson maar al snel bleek dat 162nd FW geheel niet vloog ondanks de vele kisten waaraan gewerkt werd. Al snel werd besloten om naar Davis Monthan te gaan. Drie van de groep bleven op Tucson omdat het vliegen rond twaalf uur zou beginnen. Op DM was inmiddels ook de Heritage Flight aan het oefenen. Er kwamen ook nog twee C-2A Greyhounds binnen en de Maryland A-10C’s vlogen weer hun missies. De drie mensen op Tucson hadden het geluk dat ze twee Iraakse Vipers voor de lens kregen. Dit voordeel had ook de chauffeur van dienst die deze drie mensen ging ophalen. Helaas was het SMS-je niet op tijd bij de rest ontvangen. Nadat iedereen op Davis Monthan AFB was besloten we toch nog in de landing op Tucson te gaan staan. Helaas geen Irakese Vipers meer in de lucht; wel Nederlandse en een groot aantal lokale Vipers waarvan één in tijger-kleurtjes. Ook een Duitse A310 kwam binnen. Omdat we nog een paar uurtjes naar Yuma moesten rijden gingen we rond zes uur op weg. In Yuma aangekomen werd de groep compleet gemaakt met de 16e deelnemer. Hij was hier al een paar dagen en voegde zich nu bij de groep.
Vrijdagochtend 27 februari om zeven uur richting El Centro. We hadden op Davis Monthan gehoord dat er genoeg te doen was dus op tijd naar de kop van de baan. Deze plek hadden we al snel gevonden en het was al druk met Hornets en T-45’s. Buiten het veld sta je perfect al moet je wel uitkijken voor de heatwaves. Tegen de middag weer terug naar MCAS Yuma om daar eventueel nog binnenkomende kisten voor de open dag mee te pakken. Op het civiele platform stond een Zuid-Koreaanse Hawk, geheel in originele markeringen en een T-38C van Sheppard. Deze mochten we fotograferen. Op dat moment ging er een KC-130J uit en kwam een B-52H van Barskdale voor de open dag binnen. Op het civiele gedeelte stonden ook nog vijf ANG C-130H’s en die konden we mooi even meepakken. Deze stonden hier tijdelijk gestationeerd. ’s Avonds de twilight show bezocht maar dat viel behoorlijk tegen; er vloog alleen een F-35B terwijl het al donker was. Er kwamen nog wel twee F/A-18C’s en een F-5N van VMFT-401 binnen maar deze werden aan de overkant, op het civiele gedeelte, geparkeerd. Op de static mocht je niet komen dus we waren mooi op tijd weer in het hotel.
Op zaterdag (28 februari) op tijd/vroeg naar MCAS Yuma; proberen als een van de eersten het veld op te komen. Het duurde even voordat de bus eindelijk ging rijden. In de tussentijd waren de vijf ANG Herculessen opgestegen dus hun deployment zat er ook weer op. De controle ging lekker snel en we konden de meeste kisten nog zonder of met heel weinig mensen fotograferen. Ten opzichte van gisterenavond was er alleen een F-35B op de static bijgekomen. Al snel een plekje voor het hek opgezocht. Dit wordt ook steeds moeilijker daar er steeds meer zones voor VIP’s en diverse plaatselijke verenigingen was afgezet. De vliegshow is qua aantallen matig maar qua kisten wel leuk; een formatie met vier F-5’s waarvan één F-5F (Frankenstein; een ex F-5E van de Zwitserse Luchtmacht), gevolgd door drie F-5N’s in diverse aggressor kleuren. Daarna de MV-22B, AV-8B en als laatste de demo van een F-35B. Omdat na de F-35 de meeste mensen het veld verlieten en de static aardig leeg liep, besloten we nog even te wachten om een paar kisten nog mooi zonder mensen te fotograferen. Helaas dacht de bewaking daar anders over; je werd er bijna letterlijk en figuurlijk van de ramp gehaald. Erg onvriendelijk; iedereen moest weg, ook het gedeelte naast de static waar diverse groepen nog aan het optreden waren. We besloten naar het civiele gedeelte te gaan omdat hier nog een E-2C en F-5N stonden die de avond ervoor binnen waren gekomen. Gelukkig kwamen de twee Hornets van gisterenavond weer binnen (waren vanochtend opgestegen voor een missie). Met de Hornet crew gepraat en zij waren wel bereid om even met ons naar hun Hornets te lopen om ze te fotograferen. Laat er nu toevallig ook de E-2C op hetzelfde platform staan.….. nou ja, ook maar meegepakt en nog even een groepsfoto gemaakt. De piloten hadden gelukkig alle tijd en waren zeer vriendelijk. Een leuke afsluiter van de dag.
Na drie nachten in hetzelfde hotel vandaag (zondag 1 maart) naar het noorden. Toen we buiten kwamen regende het; iets wat hier niet al te vaak voorkomt. Onderweg nog Williams gateway, ons doel voor vandaag, een paar wrecks and relics meegepakt. Daar om 13:00 uur met een Amerikaanse spotter (en dia verzamelaar) afgesproken; hij was zo vriendelijk om aantal trapjes mee te nemen. Deze hadden we gelukkig niet nodig omdat de B-29A ‘Fifi’op het platform stond en wij ook het platform op konden. Daarvoor stond een F-5N van VFC-13 (Fallon) mooi in het zonnetje en deze bij vertrek nog mooi kunnen fotograferen. Daarna is één auto naar het museum op Mesa geweest. Na dit museum weer terug en daarna met zijn allen vanaf Williams Gateway naar ons hotel in Phoenix. Via het civiele vliegveld gereden en nog een paar KC-135R’s van AZ ANG kunnen zien maar er stonden geen bezoekers meer. Ondanks een regenachtig begin en weinig vliegtuigen op Williams Gateway toch een leuk dagje.
Ook maandag 2 maart begon weer erg nat; vandaag stond een basisbezoek op Luke AFB op het programma. We moesten ons om 08:30 melden bij de poort. Alles was vooraf prima geregeld en met een pas en een gehuurde bus (we mochten niet met onze eigen busjes) het veld op. Eerst werd een bezoek aan de toren gebracht. Er gingen twee F-16’s take off maar deze waren door het slechte weer nauwelijks te zien. Jammer! Daarna de F-16’s van 308th FS onder de sheds mogen fotograferen en de twee terugkomende Vipers. Erg jammer dat het slechte weer het programma voor het bezoek in de war schopte. Op de terugweg naar de poort de gate guards gefotografeerd en terwijl het nog steeds regende, het veld af. Op weg naar Las Vegas een hele kleine omweg via Laughlin Bullhead IAP op de grens van Arizona en Nevada. In Nederland hadden we al vernomen dat de Navy hier tijdelijk met T-6’s stonden. Het veld werd makkelijk gevonden en ook de ramp met zo’n twintig T-6’en, die waren mooi vanaf boven te fotograferen. Daarna bij het squadron gevraagd of wij erop mochten en dat mocht dus we konden ze ook vanaf het platform mooi vastleggen. Het vliegen begon ook dus wat wil je nog meer. Het was droog en de zon scheen geregeld met mooie luchten op de achtergrond.
Op dinsdag (3 maart) op tijd vanaf het hotel in Las Vegas naar Nellis AFB om hier Red Flag 2015-2 te zien. Het is hier altijd weer kiezen welke baan. Uiteindelijk bij de Speedway uitgekomen en hier de Red Flag missie eruit zien gaan en weer zien binnenkomen. Vooral de B-1B’s en B-52H’s boven de speedway zien indraaien, net als de fighters doen, was erg mooi om te zien. Dit keer deden er veel F-16 units mee en ook de Aviano F-16’s vlogen nog hun missies. Buitenlandse deelnemers waren Noorse F-16’s en Mirage 2000’s uit de Emiraten. Ook de lokale kisten vlogen zoals gewoonlijk goed. Woensdag hadden we nog een herkansing en wellicht andere banen in gebruik.
Woensdag 4 maart. Net als gisteren weer aan Cheyenne Avenue begonnen. De eerste Raptors en F-35A’s kwamen al vroeg binnen en konden goed worden vastgelegd. Ook de Aviano F-16’s van Red Flag 2015-1 vlogen goed. Tegen de middag naar de Speedway om daar de vertrekkende kisten mee te pakken, met name de Aggressors die over de Speedway mooi op hun kant gaan. Op een gegeven moment stegen ze op richting de stad dus verkassen maar weer. Bij Cheyenne Avenue de binnenkomst van Red Flag op foto vastgelegd. Qua fotograferen was het beter dan gisteren. Vandaag vloog overdag ook een E-8C mee en wederom de Emiraten met hun Mirage 2000’s. De hele dag vlogen ze lekker door. Toen het schemer begon te op weg richting Death Valley. We hadden een hotel in Beatty. Hier aangekomen nog lekker met de groep gegeten en toen naar bed. Het was buiten aardig afgekoeld, ofwel tegen het vriespunt aan.
Op donderdag 5 maart alweer op tijd eruit en rond zeven uur op weg naar Rainbow Canyon, in Death Valley. Inmiddels voelde een deelnemer zich dusdanig benauwd dat het voor hem op deze hoogte niet zo prettig was. Met de informatie die we hadden ontvangen en de voorverkenning vorig jaar konden we de eerste spot al snel vinden. We waren er net of de eerste twee F/A-18E’s kwamen van links de canyon in. Je ziet ze pas laat aankomen. Erg gaaf om te zien! Na een stukje verderop te gaan staan stonden we meer in het midden van de canyon. Plotseling kwam van rechts een F-15C van 194th FS California ANG laag de canyon erin (en zijn wing man laag boven de canyon). Het blijft opletten dus. Gedurende de dag nog een paar F/A-18E/F’s en een EA-18G. Het is een schitterende omgeving en het is echt stil daar. Je hoort helemaal niets. Om een uur of vier gaan verzamelen en rond vijf uur op weg naar Fallon. Het was nog een mooi stukje rijden en onderweg kom je weinig aan bewoonde wereld tegen. Rond half tien bij ons hotel aangekomen (we hadden onderweg al gegeten). ’s Nachts naar het lokale ziekenhuis vanwege de benauwdheid van onze reisgenoot. Na enkele onderzoeken moesten wij hem in het ziekenhuis achterlaten.
Voor vrijdagochend (6 maart) stond een basisbezoek op NAS Fallon op het programma, het bezoek waar velen echt naartoe hadden geleefd. Het was nog koud maar strak blauw en de temperatuur liep al snel op. Na aankomst de formaliteiten afgehandeld en het veld opgekomen met onze contactpersoon. Hij weet precies wat wij willen en zolang wij deden wat hij vraag ging het perfect. De ramp van NSAWC stond lekker vol. Er stond een gedeelte van Carrier Air Wing uit Japan en hun kisten vlogen lekker, samen met de Agressors van VFC-13. F-16’s , F-5’s, Hornets, Growlers, E-2C’s. Iedereen had zich dik aangekleed maar de jassen konden al snel uit. Op de terugweg nog even naar de giftshop en daarna het museumpark leeg geplaat. Een schitterend bezoek en iedereen was dan ook zeer tevreden. Het was rond één uur dat wij het veld afgingen naar het ziekenhuis om te kijken hoe het met onze reisgenoot was. Helaas mocht hij nog niet weg maar met een beetje geluk misschien zaterdagochtend…. Even de koppen bij elkaar en twee auto’s naar Beatty om op zaterdag vanuit daar naar Las Vegas te rijden en nog civiel te fotograferen. Eén auto met vier personen bleef in Fallon achter.’s Avonds nog even naar het ziekenhuis gegaan en toen bleek een vervelende bacterie roet in het eten gooien. De kans dat wij morgen met ons allen richting Las Vegas gaan werd steeds kleiner….
Op zaterdag 7 maart stond het alarm weer vroeg want het is ongeveer zes uur rijden van Fallon naar Las Vegas. Na een stevig ontbijt naar het ziekenhuis. De artsen waren al druk in de weer en na veel twijfel en overleg mocht onze reisgenoot toch mee. Om negen uur vertrokken en op weg naar Las Vegas. In Tonopah nog even een stop gemaakt. Vlak voor Las Vegas ging de telefoon; de arts van de reisverzekering in Nederland gaf het dringende advies om niet te gaan vliegen en in Las Vegas een ziekenhuis op te zoeken. Dat hebben wij gedaan en daar moesten we alsnog afscheid van onze reisgenoot nemen. Daarna richting het vliegveld waar de rest van de groep de auto’s al in had geleverd. Toen de derde auto was ingeleverd met 14 man ingecheckt voor onze vlucht naar Heathrow IAP. Gelukkig liep de terugvlucht naar wens en kwamen wij op tijd op Heathrow aan. Het was inmiddels zondag 8 maart geworden. De tussenstop op Heathrow duurde een paar uurtjes. De drie Duitse medereizigers namen afscheid en ging op eigen gelegenheid naar Duitsland terug. De rest ging met een A320 naar Schiphol. De bagage opgehaald en weer tevreden naar huis. Het was vermoeiend maar zeer de moeite waard. Ook qua weer mochten we achteraf niet klagen. Een week later zou onze laatste man in de USA weer terug zijn in Nederland. Op dat moment was onze tour echt afgelopen!
