Voor de volgende ochtend (de donderdag, 5 april) was met het taxibedrijf afgesproken dat ze met twee kleine busjes om 8 uur klaar zouden staan bij het hotel. Iedereen stond om die tijd buiten natuurlijk al te trappelen maar de taxi’s waren nergens te bekennen. Tijd om er weer een telefoontje aan te wagen. Met excuses arriveerde het eerste busje 5 minuten later (ondertussen bijna een half uur te laat) en het tweede busje niet lang daarna. Vervolgens toch maar met het taxibedrijf afgesproken dat wij met “8 uur” ook echt 8 uur bedoelen, en daar hadden zij wel begrip voor en ze hebben ons de rest van de dagen prima op tijd en met veel service vervoerd in Marrakech. De ingang van de Marrakech Air Show bleek niet meer dan 10 minuten rijden, en na nog wat afspraken gemaakt te hebben met de verantwoordelijke taxichauffeur stonden we even later bij de ingang. Een goede voorbereiding betaalt zichzelf dubbel en dwars terug, we werden verwacht en onze perskaarten lagen al netjes klaar. Van de ingang naar het expositie-terrein (in het dagelijkse leven een van de militaire platforms van het vliegveld Mégara) konden we gebruik maken van pendelbusjes, maar de 500 meter waren eigenlijk net zo snel en makkelijk te voet te overbruggen. Alleen detectiepoortjes en tassen controle scheidden nu ons nog van de Marokkaanse luchtmacht en dan voornamelijk hun vliegtuigen. Even later stond ook echt de 4Aviation groep zich te vergapen (oké…niet letterlijk…maar het was wél mooi!) aan de static show. De donderdag en vrijdag waren geen publieksdagen dus we hadden bijna vrij spel zonder veel publiek.
Van bijna elk (operationeel) type stond minstens één exemplaar opgesteld in het zonnetje. Twee fonkelnieuwe F-16’s domineerden de static, maar ook een F-5, Mirage F1, twee Alpha-Jets en een partij helikopters deden het platform fraai opkleuren. De Gendarmerie had flink uitgepakt met vier helikopters en een Turbo Trush. Misschien wel de vreemdste eend in de bijt was een US Army UH-72A Lakota helikopter, op het eerste gezicht een exemplaar van Grafenwöhr in Duitsland maar het bleek toch echt om een toestel uit Fort Polk, Virginia te gaan. Waarschijnlijk wil men dit type graag aan de Marokkaanse luchtmacht slijten. Van het verwachte slechte weer was weinig terecht gekomen, het was juist prachtig weer met blauwe luchten en witte wolkjes! De 4Aviation groep kon enthousiast aan de slag.
Eigenlijk het grootste “probleem” van de Marrakech Air Show is het tegenlicht voor de fotografen tijdens het vliegprogramma. Voor betere lichtcondities is het daarom raadzaam om buiten het vliegveld aan de overkant van de start- en landingsbaan te gaan staan. Normaal gesproken is dit een heel duidelijke “not done!” in Marokko, maar tijdens de Marrakech Air Show knijpen de autoriteiten graag een oogje dicht en kan je daar zonder zorgen gaan staan. Na een telefoontje naar het taxibedrijf stonden even later onze twee busjes klaar om ons naar de overkant te brengen. Het duurde even voordat de chauffeurs begrepen waar we heen wilden, maar eenmaal ter plaatse konden we een goed bekijken wat de beste locatie kon zijn. Al vrij snel kwamen we op een soort van puin stort terecht tussen een begraafplaats en de muur van het vliegveld, zowel vanaf de grond als vanaf de muur van de begraafplaats bleek dit een prima plek om al het vliegende te fotograferen. Stonden we eerst nog bijna alleen op deze plek, niet veel later zouden we omringd zijn door de lokale jeugd die niet lastig of vervelend waren, alleen luidruchtig soms. Om half drie werd het burger vliegverkeer stil gelegd en kon het vliegprogramma van de Marrakech Air Show beginnen. De Franse militaire Extra 300 was leuk maar daar kwamen we natuurlijk niet voor. Wel voor een rommelige helikopter demo van vier Gazelle’s, vier AB206’en, drie Puma’s en één AB205; de formatie van een KC-130, Mirage F1, F-5 en twee F-16’s; een C-130 die een water drop deed; en een formatie van vier Mirage F1’s. Het lokale demo team March Verte met hun Cap 232’s sloot het vliegprogramma af, al met al niet meer dan een dik uur lang. Daarna kon het civiele vliegverkeer weer op gang komen. Besloten werd om vanaf hier niet meer terug te gaan naar de overkant maar rechtstreeks naar ons hotel, en aldus geschiede. ’s Avonds besloot een deel van de groep de stad te gaan verkennen, terwijl de rest besloot het avondeten weer in ons hotel te gaan nuttigen. De stad Marrakech is een avontuur op zich, dat moet je echt een keer meegemaakt hebben. Vooral het centrale en altijd drukke plein, de Djemaa el-Fna, een UNESCO wereld erfgoed, en de ontelbare aangrenzende kronkelende winkel steegjes (souks) laten gegarandeerd een positief onvergetelijke indruk achter. Het ontwijken van aanhoudende straathandelaren werd een sport op zich, maar nooit tot in het vervelende.
