Al jaren had ik de wens om ooit eens in een jet mee te vliegen om te ervaren hoe dat voelt. Even ergens aankloppen is niet zo heel simpel en ik behoor niet tot de lucky few met de juiste connecties. Het dichtst bij was ik ooit in Rusland, op Kaluga. Hier stond een DOSAAF L-29 voor rondvluchten. Ik heb lang getwijfeld maar het uiteindelijk niet gedaan. Achteraf spijt als haren op mijn hoofd, maar ja… Gedane zaken nemen geen keer. Jaren later is me ooit een vlucht in de Hawker Hunter van de Hawker Hunter Foundation op Leeuwarden in het vooruitzicht gesteld, maar ook deze gelegenheid ging aan mijn neus voorbij… Balen.
Maar niet getreurd, ondertussen gewoon lekker blijven reizen en fotograferen wat tenslotte mijn hoofddoel is. Tot Covid om de hoek kwam kijken en alles plots helemaal stilviel. Ergens had ik het idee dat dit van heel tijdelijke aard zou zijn en dat de koffer wel weer snel kon worden gepakt. Niets daarvan. Ondertussen kwam ik wel eens langs de nieuwsbrieven van 4Aviation en ook op de website waarin vluchten in jets worden aangeboden. In mijn achterhoofd dacht ik van: Da’s vet, maar het is geen kleingeld en schoof ik het weer terzijde. Tot ik na bijna anderhalf jaar zoiets had van: Van het geld wat ik normaal in trips steek kan ik makkelijk een rondje scheuren in een jet… Waarom ook niet?
Na lang nadenken of ik het zou doen en waarmee ik dan wel graag zou vliegen viel mijn keuze op de MiG-15 UTI. Gewoon serieus een vette fighter, ook al is het de eerste generatie. Een icoon. Daarna Stefan maar gebeld met de vraag of hij dat voor me kon regelen. En toen ging het snel. Eind juli had ik toch vakantie, een mooi moment om mijn droom in vervulling te laten gaan. Na de nodige plichtplegingen een afspraak gemaakt voor dinsdag 27 juli op het vliegveld van Hradec Kralové. De laatste keer dat ik ooit in Tsjechië was geweest was in 1993… ook op Hradec Kralové. Maandagmorgen 26 juli ben ik in de auto gestapt voor de 1015 kilometer lange rit, op weg naar het vervullen van mijn jongensdroom.
Dinsdag 27 juli was het dan eindelijk zover! Kriebels, dat toch wel. Maar dan positieve, want hoe vet kun je het hebben. Op het veld werd ik opgewacht door piloot Roman, voormalig Gripen vlieger en testpiloot bij de Tsjechische luchtmacht. In de shelter werden de laatste checks gedaan door de crewchief, toevallig ook Roman hetend. Hij was in het verleden ook piloot en heeft na de aanschaf van de MiG-15 2.500 manuren gestoken in het vliegwaardig maken en houden van deze kist. Nadat de kist helemaal ok was bevonden moesten we hem met 3 man naar buiten duwen. Je moet er wel wat voor doen, warming up zullen we maar zeggen. Terwijl de kist werd afgetankt kon ik binnen mijn overal aantrekken en een passende helm uitzoeken, gevolgd door een korte briefing.
In de kist volgden nog de nodige veiligheidsinstructies en aanwijzing waar wat zat, waar je wel en niet aan mocht komen, en het vluchtplan voor voor mijn avontuur. Daarna werd ik stevig ingegordeld, kon de helm op en werd de motor gestart, dat was toch wel een memorabel momentje. Langzaam hoorde je de Klimov VK-1 motor op toeren komen wat de spanning langzaam opbouwde voor de komende climax. Canopy dicht en taxiën maar… Cleared for take-off runway 15L. En daarna volgde eigenlijk in principe een demo op een airshow met alles d’r op en d’r aan. Vet! Split S, Immelmans, loop, highspeed pass met victory rol aan het eind, en de gelegenheid om kort zelf nog even 2 bochten te maken ? Ondertussen werd bij elke maneuvre melding gemaakt hoeveel G het zou gaan worden. Niet onbelangrijk… Bij de eerste de beste 5G bocht zat ik even niet op te letten en werd de blauwe lucht heel snel zwart om me heen. Gelukkig kon ik nog net op tijd even diep ademhalen en werd alles weer blauw ? 5G is ongeveer de max wat er zonder G suit wordt gevlogen met wannabe’s zoals ik. Ik weeg zelf 85 kg en dat wordt dan ineens 425 kg, en dat merk je. Alles voel je naar je tenen gaan… Best ruig.
Na ongeveer 20 minuten was het speelkwartier voorbij en klonk het “cleared for landing on runway 33R”. Tijdens het intaxiëen was er veel bekijks voor ons in onze mooie kist, veel mensen van op het veld gevestigde bedrijven stonden te filmen met hun mobiel. Canopy open en vriendelijk wuivend reden we terug naar de shelter waar de crew ons op stond te wachten. Na de nodige checks werd de motor uitgeschakeld, werd ik bevrijd uit de gordels van een toch wel krappe hete cockpit (ik ben 1.90) en volgde een handdruk met de mededeling: “Welcome to the club!” Na wat foto’s met Roman voor de kist konden de mouwen weer opgestroopt worden om de dame weer in de shelter te duwen. Compleet nat van het zweet (de kist heeft geen airco en ventilatie op de grond) was het tijd om even wat te gaan drinken en na te praten wat we hadden gedaan het afgelopen half uur. Dat was 750 liter kerosine, een topsnelheid bereikt van 800+ km/u en meerdere malen een maximale versnelling van 5G. Einde van een fantastisch avontuur waar je normaal alleen van droomt! Maar het kan dus ook waarheid worden…
De rest van de middag en avond was eigenlijk alleen maar whatsapp, messenger en Facebook van mensen die wilden weten hoe het was (en of ik nog leefde ?) … En bier, lekker koud bier. De volgende dag na een ontspannen ontbijtje weer in de auto gestapt voor de 1015 km lange rit naar huis, nagenietend van iets heel bijzonders! Heel veel files, en onderweg schoot er een steentje tussen de remklauw en remschijf van mijn auto waardoor ik noodgedwongen een garage moest opzoeken, maar ach wat kon mij het schelen. De herinnering die telt, en pakken ze nooit meer van me af.
